”In Genesis 1 lezen we dat God na de schepping van hemel en aarde de mens schiep naar zijn beeld. Hierop volgen meteen de woorden: Man en vrouw schiep Hij hen. God zegende
hen en God zei tot hen: Weest vruchtbaar en wordt talrijk; vervult de aarde en onderwerpt haar, heerst over de vissen der zee en over het gevogelte des hemels en over het gedierte
dat op de aarde kruipt.(Gen. 1: 27, 28)
Dat de HERE de instelling van het huwelijk noodzakelijk achtte, blijkt duidelijk uit Genesis 2: 18-23.
We lezen daar immers dat Hij zei: Het is niet goed dat de mens alleen zij. Ik zal hem een hulp maken die bij hem past.”
“Deze hechte band tussen man en vrouw houdt in dat zij een eigen gezin gaan vormen.”(Gen. 2: 24)
“Vervolgens zullen zij onder de zegen van God, die gezegd heeft weest vruchtbaar en wordt talrijk (Gen. 1:28, Psalm 127:3), meewerken aan de uitbreiding van het menselijk geslacht. Zij moeten hun kinderen, wanneer zij die van God ontvangen, opvoeden in de kennis en dienst van de HERE, tot zijn eer, tot opbouw van zijn kerk en tot heil van die kinderen.”
“Laten we nu ook luisteren naar wat de Schrift zegt over de verhouding tussen man en vrouw in het huwelijk.”
Gezin-schepping
Bekende woorden voor de meesten van ons. Stukjes uit het huwelijksformulier. Uit het “oude” formulier zoals dat achter in ons Gereformeerd Kerkboek staat. Schriftuurlijke onderwijzing over huwelijk en gezinsvorming. Uit Gods eigen Woord is duidelijk dat het huwelijk door God is ingesteld. Het is door Hem geschapen. Met alles wat dat huwelijk inhoudt. Man en vrouw, verschillend naar lichaamsbouw, aanleg en roeping. Tegelijk één in Christus, samen op dezelfde manier delend in het heil van Christus. En toch heel verschillend.
Met daardoor ook een verschillende plaats en taak in het gezin. De verhoudingen vastgesteld door de HERE. De man en vader onderhoudend en beschermend. De vrouw en moeder verzorgend en koesterend. Elkaar aanvullend in hun roeping. Samen werkend op de hun door God gegeven plaats in Gods Koninkrijk. Samen werkend, ieder vanuit eigen aanleg, aan de opvoeding van kinderen, als de HERE die geeft. Samen levend als christelijk gezin.
Daar mogen we best eens even over nadenken. Over het gezin, want daar willen we het over hebben, is niet gegroeid of ontstaan. Nee, het is een scheppingsinstelling. Een prachtige gave van de HERE. Om het menselijk geslacht, om de kerk van de Here, te bouwen. Tot Zijn eer. Scheppingsinstelling. Vader, moeder en kinderen. Heel eenvoudig. En tegelijk heel bijzonder. Omdat onze Hemelse Vader in zijn wijsheid huwelijk en gezin schiep. Omdat het hebben van een gezin dan ook een grote verantwoordelijkheid is. Omdat daarin een heel ernstige roeping ligt.Belastingdruk
Nog niet zo lang geleden werd bekend uit een onderzoek dat er nogal wat verschil is in belastingdruk tussen vergelijkbare gezinnen met hetzelfde bruto inkomen met één kostwinner of met twee kostwinners. Tussen alleenverdieners en tweeverdieners in een vergelijkbare situatie. Gezinnen met één kostwinner zouden tot 84% meer belasting betalen dan gezinnen waar beide ouders werken.
Toen daarover vragen werden gesteld in de Tweede Kamer haastte onze, zich gereformeerd noemende, premier Balkenende zich om te verklaren dat dit verschil in belastingdruk inderdaad soms 84% was. Maar dat zijn, aldus de premier, extremen. Uitersten. In de meeste gevallen is het verschil ongeveer 30%. En, zo verklaarde de heer Balkenende, dat verschil is aanvaardbaar.
Was dat niet heel merkwaardig nieuws? Is het u ook opgevallen? Aanvaardbaar ......
Algemeen wordt verkondigd dat we in Nederland een vrije democratische samenleving hebben. Gelijke behandeling is een belangrijk goed. Discriminatie, het onterecht verschil maken in gelijke situaties, wordt hard bestreden. Over situaties van onrecht, vooral financieel onrecht, vermeend of terecht, wordt tot op de laatste millimeter gevochten.
En dan opeens zo’n verschil. In gelijke situaties, dezelfde gezinssamenstelling, een zelfde bruto inkomen, toch zo’n enorm verschil. Laat het dan meestal zo’n 30% verschil maken, die belastingheffing. Dat is toch al gauw enkele duizenden Euro’s per jaar! Is dat terecht verschil maken? Een gezin met één kostwinner 30% zwaarder belasten dan een gezin met twee werkende ouders?
Aanvaardbaar ...... hoe vrij en democratisch is Nederland? Hoe rechtvaardig?Afbraak
Moeten we ons daar niet zo druk over maken, zegt u? Zo gaat het nu eenmaal, er is toch niets aan te doen, en we hebben het allemaal goed ......?
Nu, druk maken, dat misschien niet. Maar wel moeten we zulk nieuws als gelovige kinderen van de HERE bekijken tegen de achtergrond van de ontwikkelingen in Nederland. In de wereld. Tegen de achtergrond van Gods gang met de wereld. Tegen de achtergrond van de geestelijke strijd die gevoerd wordt tot de Jongste Dag. De antithese. Slangenzaad tegen vrouwenzaad. Zo horen we alle gebeurtenissen te duiden.
En als we zo kijken, dan is dat “aanvaardbaar” heel gewoon een overwinning voor het slangenzaad.
Nederland is, samen met heel de Westerse wereld, al jaren in de ban van het feminisme. De beweging die alle verschil tussen man en vrouw wil ontkennen. Die wil dat iedere man en vrouw onafhankelijk is. Met een eigen individueel inkomen. Verkregen door een eigen onafhankelijke baan. De beweging die de door God geschapen aanleg en verhoudingen in het gezin fel bestrijdt. En met succes.
Vanuit die beweging gezien moet iedere Nederlander, of hij of zij nu wil of niet, deelnemen aan arbeidsproces. Want dat maakt mannen en vrouwen, vaders en moeders, vrij en onafhankelijk van elkaar. Iedere band kan dan zo maar weer gebroken worden. Leef allereerst voor jezelf!
Daarin moeten we het werk van de duivel zien. Al eerder hebben we, in een ander verband, gewezen op de afbraak van het gezin. O.a. als gevolg van de vierentwintig-uurs-economie.
Nu, hier zien we die poging tot afbraak ook.Buiten het gezin
Het verband? In Nederland gaat de overheid uit van anderhalf inkomen per gezin. Daar is o.a. de belastingheffing op ingericht. En nog veel meer financiële maatregelen. In ieder gezin anderhalf inkomen. Dus altijd vader èn moeder aan het werk. Daar wordt niet meer over gesproken. Dat vindt men normaal. Zelfs wanneer een zeer groot deel van de moeders, juist ook niet-christelijke moeders, dat niet wil.
Willen ze niet? Ze zúllen! En wie weigert, die betaalt! 30% tot 84%. De afbraak moet worden voltooid. Het slangenzaad moet winnen.
Het gevolg? We zien het overal om ons heen: kinderen worden voor een heel groot deel verzorgd en opgevoed buitenshuis. In de kinderopvang en in de buitenschoolse opvang. Door meerdere en verschillende volwassenen. En vaak brengen kinderen tegenwoordig meer tijd door bij anderen dan bij hun eigen ouders. Opvang is tegenwoordig mogelijk van 7.00 tot 19.00 u. Inclusief maaltijden en een slaapje tussen de middag. Van 0 tot ver in de middelbare-schoolleeftijd.
Verzorging en opvoeding voor een groot deel buiten het gezin. Ook heel jonge kinderen.
Daar ligt het verband.Band
Het is al sinds jaar en dag bekend in de ontwikkelingspsychologie: jonge kinderen, tot ongeveer vier jaar, hebben vooral hun moeder nodig. Vader ook wel, maar de nadruk ligt in die eerste jaren op de binding met de moeder. Vader komt later sterker in beeld. Zo heeft onze God dat in de schepping gelegd. In die eerste levensjaren moet een kind zich kunnen binden aan moeder. Dat betekent veel liefdevolle nabijheid, veel lichamelijk contact. Als die aandacht, als dat contact te weinig plaats vindt, is de kans heel groot dat een kind zich niet voldoende kan binden. En juist die binding is van fundamenteel belang. Die binding met de eigen moeder. Wanneer die er niet is, wanneer die niet of onvoldoende tot stand komt, dan is het risico groot dat zo’n kind niet evenwichtig en stabiel opgroeit. Dat het later onevenwichtig en moeilijk gedrag gaat vertonen. Dat het zelf ook moeite zal hebben om normaal en evenwichtig met andere mensen om te gaan.
Te weinig liefdevol contact met moeder, en het fundament van de opvoeding wordt aangetast.
Nee, we mogen natuurlijk niet zeggen dat het dan altijd verkeerd gaat. Maar de kans is wel groot. En als we naar onze verknipte en chaotische maatschappij kijken, dan zijn er beslist lijnen te trekken.
Psychologen weten dit. Maar het lijkt wel of dit in Nederland een taboe is geworden. Ook de wetenschap van de menselijke geest en van de opvoeding is niet neutraal. Ook die is onderworpen aan mode en aan de geest van de tijd. Ze zeggen dat een langdurig en veelvuldig verblijf in de kinderopvang een kind niet hóeft te schaden, mits .......Christelijke opvoeding
Ziet u het verband? Zet jonge moeders onder financiële druk, zodat ze aan het werk gaan. Heel bewust. Door velen wordt dat ook toegejuicht. Openlijk. Je zúlt vrij zijn! Nou ja, vrij ......
De revolutie, de omkering van alles wat door de HERE geschapen en ingesteld is, moet doorgaan.
Alle moeders aan het werk. Het fundament onder de opvoeding weg. Kinderen die zich moeilijker of soms onevenwichtig ontwikkelen.
In die eerste levensjaren vindt ook de eerste godsdienstige vorming plaats. En niet alleen door het leren van het eerste gebedje. Ook door de christelijke omgang van vader en moeder. Ook door de christelijke sfeer in het gezin. Ook door de christelijk liefdevolle benadering van het kind. De dankbaarheid die er in het gezin is. Het laten merken in alles dat vader en moeder blij zijn met hun door God geschonken kinderen. Het feit dat die vaders en moeders dat ook gewoon aan hun jonge kinderen vertellen. En nog veel meer.
Die vorming wordt sterk bemoeilijkt als die hechte binding er niet is. Die vorming wordt later zeker sterk gehinderd als kinderen gedrags- en ontwikkelingsproblemen gaan vertonen. De weg naar de HERE loopt schade op. Er zal veel, heel veel herstel- en restauratiewerk nodig zijn. Naar de mens gesproken. En satan lacht.Dwang
Er worden in ons land wel meer van die gezinsvijandige maatregelen genomen. En het zal er vast niet beter op worden. Volgend jaar moet er zwaar bezuinigd worden. En de geschiedenis leert dat dan meestal het traditionele gezin ook flink geraakt wordt. Dat past bij de tijdgeest. Een premier die financiële druk “aanvaardbaar” vindt zal dat niet kunnen keren. Een christelijke gereformeerde minister voor gezinszaken, die zijn visie niet durft of wil uitdragen, ook zeker niet. De dwang kan groter worden.
En dan? Moeten dan onze jonge, christelijke moeders ook maar de arbeidsmarkt op? Nee, we zeggen niet dat echtgenotes en moeders niet mogen werken. We zeggen ook niet dat kinderen nooit mogen worden overgelaten aan een oppas. We zeggen ook niet dat tweeverdieners niet mogen bestaan. Dat mag niet en dat zou ook niet kunnen. Maar de afwezigheid van een moeder moet wel beperkt zijn. Dat mag duidelijk zijn. De echte verzorging en opvoeding zal echt in handen van de moeder (en de vader) moeten blijven. Ter wille van een echt christelijke opvoeding. In de HERE. Tot Zijn eer.Gemeenschap
Jonge gezinnen kunnen het financieel zwaar hebben in deze tijd. En als het nog zwaarder wordt? Dan toch maar je kind naar de kinderopvang? Of, nog erger misschien, dan maar bewust en kunstmatig afzien van het krijgen van een tweede, derde, vierde kind? Om financiële redenen Gods schitterende geschenken weigeren? Toch maar echte tweeverdieners worden?
Je kunt zomaar voor die keus komen te staan. We moeten ons daar maar niet over verbazen. Nee, we moeten het anders zeggen. Wíj kunnen zomaar in zo´n situatie terecht komen. Want we leven toch niet alleen? We leven toch in de kerk? In de gemeenschap der heiligen? We mogen toch elkaars lasten dragen? In de eerste christelijke gemeente hadden ze toch alles gemeenschappelijk?
We kunnen ons dan afwenden. Zeggen dat het hun eigen schuld is. Hadden ze maar geen schulden moeten maken. Hadden ze maar en kleiner huis moeten zoeken. En anders doen ze de auto maar weg. Gaan ze maar niet meer met vakantie. Kopen ze al hun kleren maar in de tweedehandswinkel. Gaan hun kinderen maar niet op muziekles.
Maar wij dan? Is het dan niet veel mooier, ja, is het dan niet veel bijbelser, om zulke jonge gezinnen, als ze in de moeite raken, te helpen? Om de gemeenschap der heiligen in praktijk te brengen? Ja, zou dat dan niet onze opdracht zijn?
En zeg nu niet: zover is het nog niet, ik zie er nog niets van .... Op een dag kan het er zomaar zijn. En dan zullen we bereid moeten zijn onze bezittingen, die geléénde bezittingen zijn, te delen. Zodat moeders geen grote banen hoeven te nemen. Zodat de afbraak van het gezin, het door de HERE ingestelde gezin, op dit punt tenminste een tijdlang nog gestuit wordt. Zodat kinderen evenwichtig kunnen opgroeien. Zodat het fundament gelegd kan worden voor een leven met de HERE. Straks. Als de kinderen volwassen worden.
Samen de verantwoordelijkheid dragen voor de kinderen van de kerk. Kan het mooier? Beter? En Gods kinderen hebben recht op het beste ......
We mogen onze ogen niet sluiten voor de dingen die komen gaan. Die wellicht al begonnen zijn. Misschien, behalve voor ons allemaal, ook iets voor de broeders diakenen om eens over na te denken?