Als je wel iets hebt met God, maar niet met de kerk

Over grensgangers en kerk-verlating

Actueel!

Yes, de aandacht er weer bij? Ik wou maar even zeggen: iets wat op mijn tijdlijn voorbij kan komen, kan ook bij jou voorbijkomen. En ja, ik weet dat Facebook niet meer zo hip is. Maar toch hebben de meesten van ons nog wel een account. Al is het maar om interessante bedrijven, personen te volgen of mee te doen aan allerlei winacties. Via je tijdlijn komt er een heleboel voorbij. Nuttige dingen, minder nuttige dingen. Misschien volg je wel wat christelijke pagina's als het Christelijk Informatieplatform (CIP), Dagelijkse Broodkruimels of BEAM van de EO. Zo komen er ook andere christelijke geluiden voorbij. Helemaal omdat vast niet al je facebook vrienden bij dezelfde kerk horen. Zodoende lees je weleens wat. Misschien ook wel over het onderwerp waar we het vandaag over hebben: kerkverlaters. En dan is het belangrijk dat je een goede basis hebt, zodat je stevig in je schoenen staat.

Stevig staan

Stevig in je schoenen staan. Waarom is dat eigenlijk nodig? Op de betreffende facebookpagina, onder de artikelen (eigenlijk overal online) kan iedereen reacties posten. Voor je het weet heb je er een aantal pagina's (!) van weggelezen. En, eerlijk is eerlijk, er staan best interessante en aansprekende dingen tussen. O zo herkenbaar en daarom o zo gevaarlijk! Je kunt erin verdwalen. Je kunt jezelf, je geloof erin verliezen. Dus is het belangrijk om een goede basis te hebben van waaruit je de artikelen en reacties kan lezen. Zodat je weerbaar bent. Het gaat om de kerk. We kunnen wel zeggen dat geen onderwerp meer op de tocht staat als dit. Toch wordt dit artikel geen dogmatisch betoog over de kerk. Als je daar meer over wilt lezen, blader je maar eens wat door oude nummers van De Bazuin. Of je neust eens bij je ouders in de boekenkast. Er is genoeg leesvoer over! Vandaag gaan we iets anders doen. We gaan de artikelen en facebookpagina (zie inleiding) eens nader bekijken.

Adieu kerk: Jezus was niet het probleem

Het artikel is onderdeel van een serie van BEAM, het jongerenplatform van de EO. De serie heet Adieu kerk. In de serie komen jonge mensen aan het woord die hun kerk hebben verlaten. In ons artikel is dat Willem. Een jonge student die opgroeide in een christelijk gezin. Hij bleef geloven, maar keerde de kerk de rug toe. Het christen zijn geeft hij vorm door met niet christelijke en christelijke vrienden over het geloof te praten. Het grootste probleem van de kerk? Het oordelen dat daar gebeurt. Ik kan dat niet met Jezus rijmen.

Het is opvallend hoe vaak het woordje 'ik' terugkomt in het artikel. Vlug geteld zo'n 25 keer. Nu is dat enigszins begrijpelijk omdat de persoon zelf aan het woord is in het artikel. Maar toch bekruipt mij ook het gevoel dat het allemaal wel erg om de persoon en zijn gevoel draait. Zinnen als:

Ja maar, ik weet niet of ik het daarmee eens ben

Toch heb ik wel het gevoel dat ik mijn christen-zijn prima in de praktijk breng en

Wat ik ook heel belangrijk vind is dat iedereen geaccepteerd wordt

geven niet echt de indruk dat deze persoon op zoek is naar Gods idee van kerk en christen zijn.

Zo ook de uitdrukking Mijn ideale kerk.

Je zou je bij het lezen van dit artikel een paar dingen kunnen afvragen. Wie staat centraal: God of mens? Beseft deze persoon wel dat zijn eigen-ik met zonden geboren is en nog altijd uit is op elk kwaad? Want, nog belangrijker, van wie is de kerk? En, heeft deze persoon wel een juist beeld van God? Dat laatste wat betreft het oordelen. Willem zegt daarover: Er wordt tegelijkertijd gezegd dat God liefde is en verklaart dat homo's niet welkom zijn aan het avondmaal.

Artikel lezen? Ga naar:

https://beam.eo.nl/artikel/2017/05/adieu-kerk-jezus-was-niet-het-probleem/

Wel God, geen kerk

De officiële titel van het blog luidt zoals boven dit artikel staat: als je wel wat hebt met God maar niet met de kerk. Onlangs verscheen het blog op lazarus.nl.

Lazarus is een beweging van mensen die op zoek zijn naar nieuwe vormen en woorden voor geloof

Het blog is de eerste van een serie waarin Remmelt Meijer (theoloog en coach) schrijft over 'grensgangers'. Mensen die geen aansluiting meer vinden in de kerk, maar wel zoeken naar God en verbondenheid met elkaar.

Het eerste blog is een inleiding op zijn zoektocht naar het waarom. Waarom worden mensen grensgangers /verlaten ze de kerk? Niet God is het probleem, maar wat dan wel? De mensen, de tradities, de taal? Dat wil ik de komende maanden verder proberen af te pellen. Ik ga op zoek naar een paar lijnen in al die verhalen: wat is de beweging die grensgangers maken? Wat is de vervreemding? En daarbij: wat is het onderliggende verlangen dat ik proef in de soms bevlogen verhalen?

Remmelt Meijer is zelf ook een grensganger geworden. En wat zegt hij daarover? Ik werd ongemerkt één van hen en grensganger: je kunt niet meer terug. Nu zijn we het met het laatste niet helemaal eens. Waar een wil is, is een weg. Maar het zegt wel wat over de impact en de geleidelijkheid van kerkverlating. Ook over het belang van een goede visie op God en zijn kerk. Want daar begint het mee. Anders wordt de zoektocht naar kerk en geloof een zoektocht naar bevrediging van je eigen verlangens en gevoel.

Blog lezen? https://lazarus.nl/2017/06/grensgangers-tussen-kerk-geloof-en-cultuur-wat-bezielt-ze/

De Kerklozen

De Kerklozen is een facebookpagina opgericht door Mark en Elsa Eikema. Binnen een korte tijd haalden ze een behoorlijk aantal likes binnen. De Kerklozen is een community voor mensen die hun kerk hebben verlaten omdat ze zich er niet meer thuis voelen. Mark en Elsa zijn geen lid meer van een kerk. Ze willen graag dat de kerk weer een bron van vreugde wordt. Inspiratie daarvoor halen ze uit het Bijbelboek Handelingen, hoe christenen met elkaar optrekken, elkaar dagelijks zien en met elkaar eten. De kerk als een grote familie, dat is het idee.

Meer lezen? https://www.facebook.com/pg/dekerklozen/about/?ref=page_internal

De ideale kerk

Wat we telkens zien terugkomen, is de zoektocht naar de ideale kerk. Wat is dan die ideale kerk? Duizend mensen, duizend meningen. Hierboven hebben we er al drie gelezen. En als we dan de mening van Harm-Jan er ook nog even bijnemen, die vindt koffie het belangrijkste van de dienst*. Zo komen we er dus ook niet. Er komen alleen maar meer groepjes bij, al dan niet onder de naam kerk.

We moeten dus ergens anders antwoord zoeken op de vraag wat de (ideale) kerk is. En bij wie kunnen we dat beter doen dan bij God zelf? De Bijbel is duidelijk genoeg. En dan komen we tot ons belijden als in de artikelen 27-29 van de NBG. Ja, de kerk is een geloofszaak. En dat te mogen geloven, geeft heel veel rust. We hoeven niet te zoeken, niet te twijfelen of het van mensen te verwachten. We hoeven alleen maar daar te komen, waar God ons roept.

* Lees meer over de beweegredenen van Harm-Jan op: https://beam.eo.nl/artikel/2017/04/adieu-kerk-ik-ben-geen-voorstander-van-tradities-dat-was-jezus-volgens-mij-ook-niet/

Simpel?

Is het werkelijk zo simpel? Ja, zo simpel is het. Wij mensen maken het alleen vaak zo moeilijk. Aan de ene kant omdat we zo graag die ideale kerk willen. De ideale kerk naar ons gevoel. We zoeken bijvoorbeeld zo'n liefdevolle gemeenschap als de eerste gemeente. Een plek waar we ons thuisvoelen, waar liefde en vrede is en we allemaal goed met elkaar kunnen. Aan de andere kant geven we misschien zelf soms wel aanleiding tot negatief spreken over de kerk of teleurstelling in de kerk. Ruzies, gesteggel om randzaken en een tekort aan liefde. We zijn er met elkaar niet vrij van.

Hoe vaak zijn we zelf ook niet teleurgesteld in broeders en zusters? In de gang van zaken in de kerk? Willen we dingen graag anders? Geloof me, als de kerk een vrijwillig clubje was waren de meesten van ons allang weggelopen. Maar... we lopen niet weg. Want we weten wie ons roept en welke opdracht Hij ons geeft. Daarom gaan we door. Houden we het vuur brandend. Niet uit onszelf, maar in de kracht van de Geest. Biddend: O, Schepper, Geest, woon in uw kerk, schenk haar het heil van Christus werk, stort hemelgaven in haar uit, bereid haar toe als reine bruid (Gez. 27:1).

Dus...?

De ideale kerk bestaat niet. Toen niet (kijk naar Ananias en Safira), nu niet. De reden? Ons eigen zondige ik. Dat is de realiteit en met die realiteit moeten we dealen. Een excuus? Nee, absoluut niet. We moeten blijven streven naar het ideale. Daar moeten we met z'n allen ons stinkende best voor doen. Het is een beetje als met ons leven. We moeten ons best doen naar alle geboden van God te leven, maar tegelijkertijd weten we dat we dat nooit volmaakt zullen doen.

Willem zegt: zolang je daarnaar (de kerk, AS) luisterde en zondag netjes op kwam dagen was je een goede christen; en: Ik zou willen dat mensen in de kerk zijn omdat ze dat willen, niet vanuit traditie of omdat dat zo hoort. En ook uit het onderzoek van Remmelt komen misschien dingen naar boven waar we onszelf best eens op mogen onderzoeken. Wat voor beeld geven wij af naar buiten? Zijn we liefdevol naar anderen, die ook hun eigen zondige ik meetorsen en dus soms domme dingen doen? Moeten er misschien dingen veranderen in de kerk? Of zijn we bang voor verandering omdat 'dingen nu eenmaal zo horen'?

Laten we daarbij wel blijven beseffen dat het nooit perfect wordt. Juist de kerk, Gods volk, is the place to be voor de satan. Daar kan hij slachtoffers maken. We kunnen het haast wel zo zeggen, dat we ons juist zorgen moeten gaan maken als alles rustig is in de kerk.

Tot slot

Zullen we afsluiten met een lied? Want de kerk, dat is iets heel moois. Het is de bruid van Christus.

Op Hem mogen we bouwen, van Hem mogen we alles verwachten! Zing je mee in dankbaarheid?

De kerk van alle tijden, kent slechts één vaste grond:

't is Christus die door lijden, zijn volk aan Zich verbond.

Om haar als bruid te werven, kwam Hij ten hemel af.

't Was Hij die door zijn sterven aan haar het leven gaf

En:

God houdt zijn kerk in leven, hoe ook bespot, verdrukt,

Door dwalingen omgeven, verscheurd, uiteengerukt.

Al roepen van de tinnen, de wachters nog: Hoe lang?

Straks gaat de dag beginnen en 't klagen wordt gezang.